miércoles, 15 de marzo de 2017

ORIENTACIONES A FAMILIAS

ORIENTACIÓNS SOBRE A ESTIMULACIÓN DA LINGUAXE 
Ø  Fálalle amodo e de forma clara.
Ø  Fálalle correctamente e non imites a súa forma de falar.
Ø  Non o atosigues porque che pareza que vai lento, cada quen ten o seu ritmo para falar.
Ø  Dálle tempo para que responda as túas preguntas.
Ø  Sinala ou marca turnos de intervención do neno. Intenta que o teu fillo respecte as quendas da comunicación.
Ø  Repítelle todo as veces que necesite, pero sempre de forma natural.
Ø  Non corrixas inmediatamente as producións erróneas do neno. Utiliza esa palabra nunha frase para que a escoite ben producida e ademais exténdea. (Exemplo: “o can lada” diselle: sí, é verdade, “o can que xoga con ese neno ladra moi forte”).
Ø  Realiza actividades co neno, sobre todo aquelas que estimulen a linguaxe espontánea.
Ø  Escolle unha actividade que ao neno lle resulte motivante e atractiva  para que ésta provoque a linguaxe no neno.
Ø  Compórtate de forma “novata” co neno, é dicir, pídelle que che explique as cousas que está vendo, o xogo co que está xogando.., coa finalidade de conseguir compartir cousas con él.
Ø  Despois de facer unha actividade interesante para o neno, como viaxes, aniversario, excursións... comenta con él todo o que ocorreu, fálalle dese acontecemento, que che conte o que pasou...
Ø  Utiliza preguntas abertas. Anímao a contestarche con algo máis que si ou non. Amplía as súas mensaxes.
Ø  Fálalle de persoas, feitos e lugares que estén presentes no contexto no que habitualmente se encontra o neno. Situacións de aquí e agora.
Ø  Facer collages con recortes de revistas e inventarse historias ou contos.
Ø  Dramatización - expresión corporal de contos.
Ø  Contar cousas de forma ordeada: que fixo antes e despois, que fará enseguida, máis tarde...
Ø  Preguntarlle a miúdo polos seus xogos e escoitar as explicacións.
Ø  Mirar con él contos e revistas e que diga os nomes dos obxectos que aparecen nas imaxes.
Ø  Contarlle contos facéndoo partícipe, pedíndolle axuda nalgún momento e facéndolle preguntas.
Ø  Facerlle preguntas sobre cousas que ocorren na súa vida cotiá, para que desenrole a capacidade de atención.
Ø  Non intentes correxir os erros fonolóxicos do neno, limítate a que o neno te escoite correctamente e comprenda o que queres dicir.
Ø  Adapta a lonxitude dos teus enunciados á capacidade do neno.
Ø  Non rirse nunca dos erros fonolóxicos cometidos polo neno.
Ø  Inclúe nos teus enunciados un maior número de peticións de información que de accións, para estimular que o neno fale.
Ø  Intenta que o teu fillo sinta que o comprendedes, fai esforzos por comprendelo e que o neno non se sinta frustrado, ata o de agora é mais importante o contido da mensaxe que a súa forma de expresalo.
Ø  Sempre que o neno inicie unha conversa intenta que esta se manteña o maior tempo posible.
Ø  Si lle custa utilizar correctamente algunha das partes da oración ou as constrúe mal, ofrécelle o modelo correcto, pero tomando aquelo que dixo e repetíndollo ben. (Exemplo: “¿e su ache do seu papá?”. Si, é o coche do seu papá, é de cor vermello, como a mín me gustan ¿a ti como che gustan os coches?.
Ø  Valora os pequenos avances, refórzao.
Ø  Contesta ás preguntas que supoñan ampliación de coñecementos. Escoitao e anímao. Dálle “a volta” as súas preguntas animándoo a pensar e a manifestar as súas opinións (Exemplo: ¿por qué......? ¿A ti que che parece?).
Ø  Aproveita as ocasións nas que o neno disfruta contigo para falar con él, xoga con él, léelle contos, debuxa... Ensínalle cancións, adivinanzas, refráns,…
Ø  Buscar diferencias entre láminas de debuxos semellantes.
Ø  Xogar ao “Vexo vexo” (nombrándolle características do obxecto).
Ø  Recordar nome, apelidos, profesión dos pais, saber a súa dirección completa…
Ø  Xoga co neno a imitar sons da contorna, de animais ou persoas, ensínalle de onde proceden e anímao a imitalos.
Ø  Fomenta o xogo imaxinativo do teu fillo, que xogue a peinar bonecas, a conducir, a xogar na granxa,...
Ø  Xoga co teu fillo a facer movementos cos beizos, como facer “morritos”, dar bicos, facer pedorretas...; ca lingua, lamerse os beizos, sacar a lingua fora da boca, subila ata o nariz...(é importante fortalecer os músculos que interveñen na fala).
Ø  O neno pode xogar a soplar molinillos de vento, facer burbullas de xabón, soplar silbatos, inflar globos... (o soplo xoga un papel importante na fala, potenciandoa).

                              Falar ben, ter unha boa capacidade para
                expresarnos, ábrenos as portas ao mundo,

                 facilítanos a relación cos demáis e permítenos                     estructurar as nosas ideas.

Trabajos

dgfuj

Onomatopeyas: Canción Bartolito

Alumnado de 3 años interpretando la canción "Bartolito" en una de las sesiones de los talleres de Audición y Lenguaje



AULA A.L.

OLA

El Payaso Risitas

Había una vez un payaso que no sabía reír y además cuando salía en el circo tampoco hacía gracia a los niños que iban a verlo.
El payaso estaba muy triste (Poner cara triste, apretando labios suavemente y entornando los ojos). Pero un dio cuando estaba medio dormido y pensando qué hacer para no estar triste y hacer reír a los demás, apareció su hada madrina, y le preguntó:
– ¿Qué te pasa?
– Pues que cuando salgo al circo y hago la función, nadie se ríe. Vamos, no me río ni yo. Mira no se me mueve ninguna parte de mi cara, ni puedo levantar ni brazos ni pies, de triste que estoy.
– Bueno esto se va a solucionar muy pronto.
Entonces, sacó su varita mágica, y dijo unas palabras:
– Pata tááá pata tííí todo el mundo a reír. (Repetir).
– ¿Ya está?, preguntó el payaso.
– Ya está,- le contestó -; en la próxima función, lo veremos.
Pero antes tengo que comprobar si tienes preparado la cara y todo el cuerpo para hacer reír a la gente. Tienes que moverlo todo, y entonces seguro que harás reír a todos y tú también te reirás y estarás alegre. Yo te acompañaré. (Los niños acompañan todos los movimientos para ayudar al payaso).
Y así lo hizo:
(Empezó a mover los ojos, abriendo y cerrando los dos a la vez, uno y otro alternando). (Luego continuo con los labios, haciendo pedorretas, juntándolos y separándolos sin hacer y después haciendo ruido, poniéndolo uno encima de otro, poniéndose serio y con sonrisa).
El payaso, cada vez se iba poniendo más contento, porque cada vez movía más y mejor las partes de la cara. Siguió con la lengua (moviéndola de un lado para otro, de arriba a abajo, intentando tocar la nariz, dentro y fuera, paseándola por los dientes, rápido y lento).
Después hizo como si fuese a inflar un globo (tomaba aire por la nariz y soplaba suave por la boca, después más fuerte para inflarlo mejor, incluso soplaba tres veces seguidas).
Todo iba saliendo muy bien y seguía más animado.
(Luego empezó a repetir palabras acompañado de palmadas: pa-lo, pa-ta-ta, so-pa, mo-no, ca-fé, si-lla, ven-ta-na, ni-ño, pozo, de-do,… Siguió diciendo expresiones inventándose diferentes ritmos: ooooeeeee, hooolaaa, hola holaaaa., aíi, aíiiíí, aíiíí, eoo, eoo eooooo)
Cuando el payaso vio que todo le había salido estupendamente sonrió y le dio las gracias a su hada madrina, y se despidió de ella:
– ¡Adiós, adiós, muchas gracias!.
Entonces el payaso actuó al día siguiente y mucho mas días, y todos reían con las cosas que hacía (jajaja ja, jejejeje, jijijíji, jojojojojo, jujujuju)
Nunca más estuvo triste, y siempre estaba alegre y riendo.
Desde entonces le llamaban el payaso risitas.
Por eso siempre debemos intentar estar alegres y contentos, para que los demás también lo estén.
Colorín, colorado,….