Mi mundo en sonidos
¡Bienvenidos a mi blog de Audición y Lenguaje! Mi nombre es Nuria, soy maestra especialista en Audición y Lenguaje, Pedagogía Terapéutica y Psicopedagoga.
jueves, 16 de marzo de 2017
miércoles, 15 de marzo de 2017
ORIENTACIONES A FAMILIAS
ORIENTACIÓNS
SOBRE A ESTIMULACIÓN DA LINGUAXE
Ø Fálalle amodo e de forma
clara.
Ø Fálalle
correctamente e non imites a súa forma de falar.
Ø Non o
atosigues porque che pareza que vai
lento, cada quen ten o seu ritmo para falar.
Ø Dálle tempo para que responda as túas preguntas.
Ø Sinala ou
marca turnos de intervención
do neno. Intenta que o teu fillo respecte as quendas da comunicación.
Ø Repítelle todo as
veces que necesite, pero sempre de forma natural.
Ø Non corrixas
inmediatamente as producións erróneas do neno. Utiliza esa palabra nunha frase
para que a escoite ben
producida e ademais exténdea. (Exemplo: “o can lada” diselle:
sí, é verdade, “o can que xoga con ese neno ladra moi forte”).
Ø Realiza
actividades co neno, sobre todo aquelas que estimulen a linguaxe
espontánea.
Ø Escolle unha
actividade que ao neno lle
resulte motivante e atractiva para que ésta provoque a
linguaxe no neno.
Ø Compórtate
de forma “novata” co neno, é dicir, pídelle que che explique as
cousas que está vendo, o xogo co que está xogando.., coa finalidade de
conseguir compartir cousas con él.
Ø Despois de facer
unha actividade interesante para o neno, como viaxes, aniversario, excursións...
comenta con él todo o que ocorreu,
fálalle dese acontecemento, que che conte o que pasou...
Ø Utiliza
preguntas abertas. Anímao a contestarche con algo máis que
si ou non. Amplía as súas mensaxes.
Ø Fálalle de persoas,
feitos e lugares que estén presentes no contexto no que habitualmente se encontra
o neno. Situacións de aquí e
agora.
Ø Facer
collages con recortes de revistas e inventarse
historias ou contos.
Ø Dramatización
- expresión corporal de contos.
Ø Contar cousas
de forma ordeada: que fixo antes e despois, que fará enseguida, máis tarde...
Ø Preguntarlle
a miúdo polos seus xogos
e escoitar as explicacións.
Ø Mirar con él
contos e revistas e que diga os nomes dos obxectos que aparecen
nas imaxes.
Ø Contarlle
contos facéndoo partícipe, pedíndolle axuda nalgún momento e
facéndolle preguntas.
Ø Facerlle
preguntas sobre cousas que ocorren na súa vida cotiá, para que
desenrole a capacidade de atención.
Ø Non intentes
correxir os erros fonolóxicos do neno, limítate a que o neno te
escoite correctamente e comprenda o que queres dicir.
Ø Adapta a
lonxitude dos teus enunciados á capacidade do neno.
Ø Non rirse
nunca dos erros fonolóxicos cometidos polo neno.
Ø Inclúe nos teus enunciados un maior número de peticións de información
que de accións, para estimular que o neno fale.
Ø Intenta que o
teu fillo sinta que o comprendedes, fai esforzos por comprendelo e que o neno
non se sinta frustrado, ata o
de agora é mais importante o contido da mensaxe que a súa forma de expresalo.
Ø Sempre que o neno inicie unha conversa
intenta que esta se manteña o maior tempo posible.
Ø Si lle custa
utilizar correctamente algunha das partes da oración ou as constrúe mal, ofrécelle o modelo correcto,
pero tomando aquelo que dixo e repetíndollo ben. (Exemplo: “¿e su ache do seu papá?”. Si, é o coche do seu papá, é de
cor vermello, como a mín me gustan ¿a ti como che gustan os coches?.
Ø Valora os pequenos
avances, refórzao.
Ø Contesta ás
preguntas que supoñan ampliación de coñecementos. Escoitao e anímao. Dálle “a volta” as súas preguntas
animándoo a pensar e a manifestar as súas opinións (Exemplo: ¿por qué......? ¿A
ti que che parece?).
Ø Aproveita as
ocasións nas que o neno disfruta contigo para falar con él, xoga con él, léelle contos, debuxa...
Ensínalle
cancións, adivinanzas, refráns,…
Ø Buscar
diferencias entre láminas de debuxos semellantes.
Ø Xogar ao “Vexo
vexo” (nombrándolle características do obxecto).
Ø Recordar nome,
apelidos, profesión dos pais, saber a súa dirección completa…
Ø Xoga co neno a imitar
sons da contorna, de animais ou persoas, ensínalle de onde proceden e anímao a
imitalos.
Ø Fomenta o
xogo imaxinativo do teu fillo, que xogue a peinar bonecas, a conducir, a xogar
na granxa,...
Ø Xoga co teu fillo
a facer movementos cos beizos, como facer “morritos”, dar bicos, facer
pedorretas...; ca lingua, lamerse os beizos, sacar a lingua fora da boca,
subila ata o nariz...(é
importante fortalecer os músculos que interveñen na fala).
Ø O neno pode
xogar a soplar molinillos de vento, facer burbullas de xabón, soplar silbatos,
inflar globos... (o soplo
xoga un papel importante na fala, potenciandoa).
Falar ben, ter unha
boa capacidade para
expresarnos, ábrenos
as portas ao mundo,
facilítanos a
relación cos demáis e permítenos estructurar as nosas
ideas.
Onomatopeyas: Canción Bartolito
El Payaso Risitas
Había una vez un payaso que no sabía reír y además
cuando salía en el circo tampoco hacía gracia a los niños que iban a verlo.
El payaso estaba muy triste (Poner
cara triste, apretando labios suavemente y entornando los ojos). Pero un
dio cuando estaba medio dormido y pensando qué hacer para no estar triste y
hacer reír a los demás, apareció su hada madrina, y le preguntó:
– ¿Qué te pasa?
– Pues que cuando salgo al circo y hago la función,
nadie se ríe. Vamos, no me río ni yo. Mira no se me mueve ninguna parte de mi
cara, ni puedo levantar ni brazos ni pies, de triste que estoy.
– Bueno esto se va a solucionar muy pronto.
Entonces, sacó su varita mágica, y dijo unas palabras:
– Pata tááá pata tííí todo el mundo a reír. (Repetir).
– ¿Ya está?, preguntó el payaso.
– Ya está,- le contestó -; en la próxima función, lo
veremos.
Pero antes tengo que comprobar si tienes preparado la
cara y todo el cuerpo para hacer reír a la gente. Tienes que moverlo todo, y
entonces seguro que harás reír a todos y tú también te reirás y estarás alegre.
Yo te acompañaré. (Los niños acompañan todos los
movimientos para ayudar al payaso).
Y así lo hizo:
(Empezó a mover los ojos, abriendo y
cerrando los dos a la vez, uno y otro alternando). (Luego continuo con los labios,
haciendo pedorretas, juntándolos y separándolos sin hacer y después haciendo
ruido, poniéndolo uno encima de otro, poniéndose serio y con sonrisa).
El payaso, cada vez se iba poniendo más contento,
porque cada vez movía más y mejor las partes de la cara. Siguió con la lengua (moviéndola de un lado para otro, de arriba a abajo,
intentando tocar la nariz, dentro y fuera, paseándola por los dientes, rápido y
lento).
Después hizo como si fuese a inflar un globo (tomaba aire por la nariz y soplaba suave por la boca,
después más fuerte para inflarlo mejor, incluso soplaba tres veces seguidas).
Todo iba saliendo muy bien y seguía más animado.
(Luego empezó a repetir palabras
acompañado de palmadas: pa-lo, pa-ta-ta, so-pa, mo-no, ca-fé, si-lla,
ven-ta-na, ni-ño, pozo, de-do,… Siguió diciendo expresiones inventándose
diferentes ritmos: ooooeeeee, hooolaaa, hola holaaaa., aíi, aíiiíí, aíiíí, eoo,
eoo eooooo)
Cuando el payaso vio que todo le había salido
estupendamente sonrió y le dio las gracias a su hada madrina, y se despidió de
ella:
– ¡Adiós, adiós, muchas gracias!.
Entonces el payaso actuó al día siguiente y mucho mas
días, y todos reían con las cosas que hacía (jajaja
ja, jejejeje, jijijíji, jojojojojo, jujujuju)
Nunca más estuvo triste, y siempre estaba alegre y
riendo.
Desde entonces le llamaban el payaso risitas.
Por eso siempre debemos intentar estar alegres y
contentos, para que los demás también lo estén.
Colorín,
colorado,….
Suscribirse a:
Comentarios (Atom)